تو بگشا گوش دل

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید:

منم زیبا ،که زیبا بنده ام را دوست میدارم !

ترا در بیکران دنیای تنهایان، رهایت من نخواهم کرد!

رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود. تو غیر از من چه میجویی؟

تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟

تو راه بندگی طی کن عزیزم! من، خدایی خوب میدانم!

تو دعوت کن مرا با خود به اشکهایی،

 که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم

طلب کن خالق خود را، بجو ما را ! تو خواهی یافت!

که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو !

ز وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد!

تویی زیباتر از خورشید زیبایم،

تویی والاترین مهمان دنیایم که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت!

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تورا از درگهم راندم؟

که میترساندت از من؟

رها کن آن خدای دور؟! آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را!

این منم پروردگار مهربانت.! خالقت! اینک صدایم کن مرا. با قطره ی اشکی!

به پیش آور دو دست خالی خود را.

غریب این زمین خاکی ام!

آیا عزیزم حاجتی داری؟

بگو جز من کس دیگر نمی فهمد. به نجوایی صدایم کن!

بدان آغوش من باز است قسم بر عاشقان پاک با ایمان!

قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد!

برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو تمام گامهای مانده اش با من!